ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Կլինե՞ն հետընտրական անակնկալներ

Կլինե՞ն հետընտրական անակնկալներ
14.03.2017 | 01:32

Նախընտրական գործընթացներում մեկ բան խիստ ակնհայտ էր՝ վարկանիշային կոչված ընտրակարգը ոչ միայն անհասկանալի միքս է, այլև բավականին լուրջ խութեր ունի, որն առաջին հայացքից հնարավոր է և հաղթանակ ապահովի ՀՀԿ-ի, իսկ իրականում օրվա ցանկացած իշխանության համար, քանզի ռեյտինգն այսօր տեղերում բացառապես ասոցացվում է ոչ թե գաղափարաինտելեկտուալ վարկի հետ, այլ, ինչպես «իմաստունորեն» նկատել է Ռոբերտ Քոչարյանը` «զոռբայության ու փողի», ինչի հզոր նախահիմքերն էլ, ի դեպ, դրվել են հենց նրա իշխանության տարիներին: Սակայն անցնենք առաջ` արձանագրմամբ. ճիշտ է, մինչ այս պահը, թեկուզ շատ մեծ դժվարությամբ, հնարավոր եղավ զսպել ռեյտինգային «հեղինակությունների» միջև սկսված «վենդետաները», սակայն ինչ կլինի առաջիկայում և բուն ընտրության օրը, դժվար է կանխագուշակել:


ա) Այնուհանդերձ, որոշակի հետընտրական դետոնատոր վարկանիշային ընտրակարգը ունի, չնայած երբեք լուրջ զարգացումների հիմք չի դառնա, բայց «օգնել», որ շահագրգիռները տաքացնեն դրա վրա իրենց ձեռքերը, ինչպես և տաքացրին այս օրերին, բացառել պետք չէ:
բ) Հաջորդ անակնկալը. հնարավո՞ր է` ապրիլի երկուսին քվեատուփերը բացվեն, և պարզվի, որ ՀՀԿ-ն չի «խփել» այնքան, որքան պետք է: Քիչ հավանական է, սակայն երբեք մի ասա` երբեք: Մանավանդ որ ունենք 2013-ի փորձը, երբ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որը գրեթե ոչինչ չէր արել, բացի ընտրողներին ձեռքով բարևելուց և Վլադիմիր Գասպարյանին Զորավար անվանելուց, մեկ էլ ու քառասուն տոկոս ձայն ստացավ, ընդ որում` երկու պատճառով. առաջին` ժողովուրդը խիստ հոգնած էր իշխող ուժից, և երկրորդ` լուրջ սաբոտաժ եղավ` թե՛ «փարդի քամակում» խաղացող ուժերի, թե՛ իշխանական թիմի «վտակների» մասով:
Ի դեպ, նախընտրական այս փուլում ապահաշվարկ տեղի ունեցավ նաև «փարդի քամակում» խաղացող-«վտակների» մոտ, որոնք խաղի մեջ էին մտել մաքսիմում և մինիմում ծրագրերով: Մաքսիմումը, ասել ենք, պետք էր ընդդիմադիրների լուրջ բլոկ ստեղծել, նրանց մեջ` Սամվել Բաբայանի կողմից ղեկավարվող ՕՐՕ դաշինքը, որոնք պետք է միասին հանդես գային ԲՀԿ-ի` «Ծառուկյան» դաշինքի հետ, ինչը տեղի չունեցավ, հընթացս պարզվեց, որ 2018-ի հարցում ՀՀԿ «վտակների» և ՕՐՕ-ն մոդերացնողների թիրախները տարբեր են. «վտակները» պայքարի են ելել Կարեն Կարապետյանի դեմ, և իրենց դեմարշը քողարկում էին, թե` իբր իրենք ցանկանում են, որ 2018-ին վարչապետացվի Սերժ Սարգսյանը, եթե ոչ, իրենք Կարեն Կարապետյանի թեկնածությունը մերժում են ու սեփական խաղն ունեն: ՈՒստի վերադասավորվում են 2018-ին ընդառաջ:
ՕՐՕ-ի պարագայում փոքր-ինչ այլ էր. Կարեն Կարապետյանը նրանց ձեռնտու ֆիգուր էր (Ռոբերտ Քոչարյանի վերջին հարցազրույցը նաև այս կոնտեքստում էր), ՕՐՕ-ն խնդիր ունի Սերժ Սարգսյանի հետ:


Հետընտրական անակնկալն այս դեպքում արդեն այն կլինի, թե որքանով «կմերձենան» «Ծառուկյան» դաշինքի (այս պարագայում շատ կարևոր է, թե որքան քվե կստանա այդ դաշինքը), ՕՐՕ-ի, ՀՀԿ նախկին «վտակների» և «փարդի քամակում» խաղացողների շահերը: Ընդ որում, «մերձեցման» դեպքում անգամ սպասվող անակնկալային էֆեկտը մեծ չի լինի՝ անչափ պարզունակ պատճառով` գեոքաղաքական շահ այս պահին չկա: Գրեթե չկա:
Իսկ երբ նման «շահ» չկա, չկան նաև անակնկալներ:
Չնայած, այս դեպքում ևս պետք չէ ասել` երբեք. Ղարաբաղյան խնդրում Օլանդի մոտեցումներն ահագին հետաքրքիր են: Ի՞նչ կասի դրանց Ռուսաստանը:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1710

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ